Diligence à Grande Vitesse
Na een lange en verkwikkende nachtrust, althans voor diegenen die niet het ongeluk hadden de eerste, tweede, derde of vierde wacht te trekken, besloot de chevaucée om nu definitief oostwaarts te trekken, op zoek naar de Hongaarse heilige graal, het Witte Hert. Dat dit een lange en gevaarlijke expeditie zou worden, stond bij voorbaat vast. Desondanks kon ze niet voorspoediger beginnen, met een goede nacht, een aanvaardbaar ontbijt en een rustige wandeltocht naar de grote verzamelplaats voor de Diligence à Grande Vitesse, die hen in een wip, of toch enkele wippen van de zweep, naar de Keizerlijke grensstad Straatsburg zou brengen.
Maar blijkbaar lag de postkoetsier te slapen, ofwel waren die onbetrouwbare Fransen weer iets van plan, want de Diligence à Grande Vitesse vond het klaarblijkelijk nodig om eerst naar de, volgens de Fransen toch, Centrum der Beschaafde Wereld, Lutetia, te gaan. Wij, goede ridders, weten natuurlijk dat het Centrum der Beschaafde Wereld enkel in Roma kan liggen. Na een gelukkig beperkt oponthoud reed ze, waarlijk aan de hoge snelheid van driehonderd paarder per uur, richting het oosten, door zulke strategisch interessante streken, zowel ter verovering als ter plundering van de vele graanvoorraden, als de Champagne, waar volgens een coinnasseur, met rode neus, ook wel eens een goed geestrijk drankje wordt geschonken en het hertogdom Neder-Lotharingen, rechtens toebehorend aan de hertog van Limburg.
Strasbourg
Het doel van deze uitgebreide omzwervingen van het ridderleger lag evenwel verderop waarhet landschap minder glooiend bleek. De keizerlijke stede van Straatsburg, glinsterend door het rivierwater van de overal aanwezige L’Ille, lag badend in het zonlicht de komst van de ridders op te wachten. Een dappere krijger nam het voortouw en ging op verkenning langs de nauwe straatjes, smalle steegjes en fijne bruggen der stede. De schoonheid van deze bouwwerken trof allen diep, al viel het menig ridder op hoe talrijk de Fransen hier vertegenwoordigd waren. “Vreemd toch,” werd opgemerkt, “voor een stad uit het Heilig Roomse Rijk.” Een wat oudere, ietwat beschadigde, veteraan van vele, verloren oorlogen kon het evenwel niet nalaten om te zeggen dat “deze stad toch wel niet stormenderhand kon worden ingenomen” na het bezien van alle versterkingen.
Nadeze korte verkenning – ja, sommigen hadden wel nog wat meer van deze stad tot zich willen nemen – werd de tocht tot dieper in het Keizerlijke Rijk voortgezet. Een indrukwekkende koetstocht bracht het leger tot in het diepe, donkere Zwarte Woud. Tegen alle verwachtingen in stond de zon nog hoog aan de hemel, niet ontsierd door enig wolkendek. De pracht van de beboste heuvelruggen, met uitzonderlijk vakmanschap vervaardigd houtsnijwerk en ander menselijk en natuurlijk schoon deed zelfs de stoerste ridders verstommen. Groot was eveneens de verbazing wanneer zij een blik konden werpen op een stuk hypermoderne technologie, het wonder van 1012. Ze zagen een volledige volautomatische door een geheimzinnige energie aangedreven stoomkoets, die volgens de geruchten in staat zou zijn om het werk van honderden paarden te doen in zijn eentje. “Al die moderne rommel”, mompelde een ouderling. “Eerst zien en dan geloven!”
Des avonds eindigde deze etappe in een kleine pleisterplaats in het Schwarzwald, door de expeditieleider uitgekozen vanwege zijn rustige ligging halverwege de route. Het dorpje Triberg, want zo heette het gehucht, bleek echter een grote verrassing te bevatten voor twee onzer ridders, die dapper, of dwaas, genoeg waren om bij het vallen der avond de rotsen te bestijgen, alwaar zij getrakteerd werden op een prachtig uitzicht. Één van de ridders werd zelfs even lyrisch toen hij het uitzicht beschreef als het “hoogtepunt van de dag”. Moe, maar tevreden, legden ze zich tot slot ten ruste, om uitgeslapen te zijn bij de volgende etappe, richting de Habsburgse Erflanden.
