Atlantis

Vorig jaar volgden we de avonturen van enkele moedige ridders in hun helse zoektocht naar het witte hert. Deze queeste bracht hen van Londinum tot in het hartland van het Habsburgse rijk. We zagen hen schitteren in koninklijke steden als Salzburg, Budapest of het wonderlijke Wenen, maar beleefden ook de ontdekking van het Zwarte Woud en de gevaren die ze in de Beierse landsdelen moesten ondergaan. Na hun avontuur dachten de riddertjes dat ze het nu wel hadden gemaakt in het leven nu ze toch enige bekendheid op facebook hadden verworven. Helaas leest op facebook iedereen mee. Jawel, werkelijk iedereen. Dat merkte koning Arthur op die ene mooie ochtend toen een wel heel onverwacht – en ietwat humeurig – individu uit de hemel nederdaalde. Het begin van een nieuwe veldtocht die de riddertjes nog verder van huis zou brengen.

[boem – paukeslag]

 

[engelengezang]
<Poseidon> Arthur! Arthur, Koning van Brittannië!
<Arthur> –
<Poseidon> Stop! Stop met smeken!
[geen gezang meer]
<Arthur> Vergeef mij mijn schulden o heer!
[boem – paukeslag]
<Poseidon> Nein! Geen vergeving, heb meelij of ik ben niet waardig dat gij tot mij komt. Altijd, ALTIJD, als ik met iemand wil spreken is het van dat. Ik ben het Beu!
<Arthur> HELP!
<Poseidon> AAAARGH! Luister nu gewoon naar wat ik te zeggen heb!
<Arthur> [knikt]
<Poseidon> Goed.
[plechtige toon] Arthur! Ik, Poseidon, heerser van de zee, koning van de oceaan, beschermer van de kust en vormer van eilanden roep u! Ik heb een missie voor u! Een belangrijke, levensbedreigende queeste die gij moet vervullen om ooit de Olympos te mogen betreden!
<Arthur> – eerbiedige stilte –
<Poseidon> Arthur! Gij zult voor mij, nee, voor ons, Olympiërs, op zoek gaan naar het mythische Atlantis opdat wij voor eens en voor altijd weten alwaar het ligt en aldus een langlopend dispuut tussen ons, mij, en mijn infame schoonzus Hera kunnen oplossen.
<Arthur> – maaaar –
<Poseidon> Niets te maren! Het is hier geen praatbarak! Ga heen en keert niet eweder alvorens gij gevonden hebt of gij zult het berouwen!

“Wel potjandorie,” sprak Arthur, toen Poseidon zich eindelijk terug had verborgen achter de wolkenmassa van zijn broertje Zeus. “Wat was dat?” “Ha, dat is toch duidelijk,” zei Abergwannog, de Welshe tovenaar die toevallig in de buurt was. “We moeten naar Atlantis.”

“Doe niet zo onnozel,” zo sprak Martifartibast, een neerslachtige ijzervreter voor wie een glas altijd leeg was, hoe halfvol het ook was. “Atlantis is een verloren continent! Er is niemand in leven die het ooit heeft gezien en waarschijnlijk bestaat het ook niet eens. We gaan er allemaal aan en niemand zal ons ooit terugzien!” “Doe niet zo vervelend,” zei de Naamloze Ridder (die dus wel een naam had). “We vinden wel iemand die het ooit gezien heeft. Bovendien weten we er wel iets over. Ik zal even resumeren:

“Stilte!” besliste Arthur. “Ik ben hier de baas en ik zeg het volgende: we gaan naar Griekenland en varen daar eilanden af tot we iets vinden daarover. We zullen daarvoor het vliegend tuig nemen vanuit het hertogdom Brabant en dan het Byzantijnse Rijk doorkruisen tot we iets vinden. En Avant, Mars! (Of beter En Avant, Ares! om de Griekse goden alvast gunstig te stemmen).

En zo gingen ze, gepakt en gezakt, opnieuw naar verre oorden, willens nillens gedwongen door een twistzieke Hera en een Poseidon die niet tegen zijn verlies kon. In de duiventil kwamen ze opnieuw voor problemen te staan. Blijkbaar was het niet toegelaten om een aantal van de levensnoodzakelijke benodigdheden van ridders (speren, zwaarden, lansen, bijlen, paarden enz.) mee te nemen op de duif omdat ze zou schrikken. En zelfs Excalibur mocht niet in de handbagage! Welk een schande! Zo behandelt men toch geen koningen meer!