Het water van Nîmes
Toen het klaroengeschal de riddertjes uit hun zoete dromen ontwaakte in hun bedstee in het château René, scheen de zon over de machtige Rhône. De avond voordien hadden ze met een goedgevulde karaf wijn beslist dat de aanval op Avignon beslist nog wel een dagje kon worden uitgesteld. Koning René had de riddertjes namelijk verzocht om hem te vergezellen op een korte expeditie over de rivier richting de stad Nîmes.
Nu hadden de riddertjes op zich niet veel verloren in die oude Romeinse stad, maar als wereldreizigers hadden zij daar zeker geen bezwaar tegen. Tenslotte was koning René ook heel gastvrij voor hen geweest en hoopten ze ook op zijn steun te kunnen rekenen voor hun eigen missie. Nîmes bleek bovendien ook helemaal niet ver van Tarascon te liggen (wat was dit toch een perfecte locatie voor een kasteel als uitvalsbasis…) en voor ze goed en wel beseften waren ze opnieuw in een oude arena.
Die arena was zeker zo indrukwekkend als diegene ze gisteren in Arles aan hun lange reeks veroveringen hadden toegevoegd, maar koning René wees hen er fijntjes op dat hij niet naar Nîmes was gekomen om zich bezig te houden met laag-bij-de-grondse volksverlakkerij als stierenvechten (waarbij de stier niet eens tijdens het gevecht werd gedood). Hij was gekomen voor het water van Nîmes. “Het water van Nîmes?”, horen wij u denken. Wel, dat dachten de riddertjes eigenlijk ook.
Nu, aan mooie waterpartijen was er in Nîmes eigenlijk inderdaad geen gebrek. Overal in de stad waren mooie fonteinen en ander watergesprankel aangebracht. Maar klaarblijkelijk was René op weg naar de Jardins de la Fontaine, waar een drinkwaterbron lag. Die bron was zo een beetje de levensader van Nîmes en werd met de nodige pracht en praal opgeluisterd. En water, dat is altijd een kostbaar goedje geweest, ook voor René, zelfs al heeft die een kasteel aan de Rhône.
Een lokale inwoner wees René en zijn gevolg er bovendien op dat zij ook water haalden uit een bron die zo maar eventjes 50 km verderop lagen. Dat vonden de riddertjes wel heel erg impressionant! En dan moest het strafste nog komen. Dat water kwam uit de bergen via enkele tunnels, maar ook langs zeker een twintigtal bruggen, aquaducten genaamd. Even verderop zouden ze zo’n exemplaar kunnen gaan bekijken opdat ze dit met eigen ogen konden zien.
En zo zetten koning René en onze twaalf riddertjes koers richting het aquaduct over de Gard. René legde onderwijl uit dat hij van plan was om zijn château te moderniseren met allerhande sanitaire voorzieningen. Terwijl ze bespraken wat dan wel de beste kleur was voor de tegeltjes voor tegen de muur, doemde om de hoek opeens de Pont du Gard op. Terwijl de riddertjes vanop een strandje dit bouwwerk zaten te bekijken, gingen de mannen van René de heuvel op om de werking van het watertransportatiesysteem van dichterbij te inspecteren. Het zou de riddertjes worst wezen, zo’n luxe hoefden zij thuis namelijk niet. De inspectie duurde ruim drie uur, wat toch wel erg lang was, maar dan konden zij gelukkig terug naar Tarascon om nog wat te gaan feesten in het kasteel. Muziek!
