De piraat van Alonissos
Met de raad van de dronken visserman op zak, trokken de riddertjes er de volgende ochtend kwiek en monter op uit om op eilandjacht te gaan. Alleen moesten ze daarvoor natuurlijk wel eerst een schip zien te bemachtigen. Gelukkige vonden ze al spoedig een vriendelijke Griek die hen naar de zee wou brengen. Ditmaal niet naar het rustige vissersdorpje wat verderop, maar naar de echte haven van Agios Konstantinos. Verwachtingsvol speurden de riddertjes de waterkant af en hoewel de lokale bewoners zeer enthousiast hadden verteld over deze grote haven, bleek dat nogal tegen te vallen. Nu goed, er lag één boot en die stond reeds op het punt om af te varen. Snel zette het gezelschap zijn paarden in galop en na het betalen van de nodige dukaten waren zij vertrokken op hun zeeavontuur.
De boot bleek koers te zetten naar het eiland Alonissos, wat de riddertjes een prima start leek om op zoek te gaan naar een aanknopingspunt over het Gulden Vlies. De overtocht duurde helaas wel meer dan zes uur waardoor de paarden wat onrustig werden. Gelukkig konden ze onderwijl wat jagen op dolfijnen: een plezierig tijdverdrijf voor een verveelde ridder. Op het eiland bleken trouwens ook best wat goede vissers te wonen die met veel plezier de riddertjes een gevulde kalamares voorschotelden. Zoals zo vaak deed het Griekse eten alle inspanningen vergeten.
De riddertjes besloten om pas de volgende dag het eiland te verkennen. De paarden vonden het rotsachtig eiland maar niets, dus moesten ze wel te voet gaan. Na een stevig ontbijt in de haven trokken ze vol goede moed dwars over het eiland. De tocht leek voor sommige riddertjes voornamelijk omhoog te gaan en zelden weer omlaag en veel meer dan een uitgedroogde bron vonden zij niet onderweg. Tijdens het middagmaal aan een verlaten kapelletje beraadden zij zich over hun krijgsplan. Door gewoon wat kris kras door Griekenland te trekken, zouden zij het Gulden Vlies nooit vinden. Ze hadden meer informatie nodig!
Een slimme ridder opperde om naar de hoofdstad Chora te trekken. Toen ze daar eindelijk waren aangekomen vonden de andere elf ridders hun kameraad echter niet meer zo slim. De klim naar de hoofdstad – die zoals altijd natuurlijk weer op zowat het hoogste punt van het eiland was gebouwd – was helemaal niet zo eenvoudig gebleken (al kan dat ook aan de ongenadige zon gelegen hebben) én bovendien bleek Chora een grote puinhoop te zijn door een aardbeving. Wat verderop bleek er wel een huifkar te staan die helemaal vanuit het graafschap Vlaanderen was gekomen. Dat vonden de riddertjes straf, maar veel hadden ze er niet aan. Een beetje moedeloos keerden de riddertjes dan maar op hun stappen terug naar de haven.
Maar het was dan, op het moment dat alle hoop leek verdwenen, dat één van de ridders zijn zwaard nam en… in de verte een piraat zag lopen. Hij besloot het erop te wagen en de piraat aan te spreken hopende dat die het er niet op zou wagen om twaalf goed bewapende ridders aan te vallen. Niets daarvan! De piraat bleek uitermate vriendelijk te zijn en nodigde het volledige gezelschap uit voor het avondmaal op zijn machtig schip met zwarte zeilen: The Black Sea. Na een reeks voorgerechten volgde ook nog een uitgebreid hoofdmaal waardoor het voor de riddertjes wel leek alsof ze twee maal op één avond op restaurant waren geweest. Stel je voor! Dit alles werd natuurlijk vergezeld van de nodige flessen rum, ouzo en het lokale Mythos. De riddertjes vierden feest op het schip en op de kade en vergaten even hun missie die hen op de Akropolis van Athene was opgedragen. Die avond vielen ze allemaal in slaap op het schip van de piraat van Alonissos. Maar waar zouden zij weer wakker worden?
